‘Je moet nu wel eindelijk gaan bloggen’ zei mijn lieve zus, die een ster is in merkconcepten ontwikkelen met haar creatieve bureau en met wie ik momenteel in een aantal projecten samenwerk. Een daarvan is een website voor m’n activiteiten.
‘Blogs schrijven hoort er bij, moet je gewoon doen, dat helpt ook om je website beter vindbaar te maken…’
De ja-maar’s schieten me tegemoet.
De eerste ja-maar is eigenlijk ook al snel van tafel geveegd, nota bene door mijzelf. Ik wilde opwerpen dat ik geen professionele blogger ben en eigenlijk helemaal niet weet hoe dat moet. Maar dat bezwaar verdampt al snel als ik me snel herinner dat het ook niet hoogdravend of perfect hoeft te zijn. En bovendien is het niet een column voor een groot platform maar komt het op mijn eigen website. Bovendien kan ik altijd nog aan iemand vragen om m’n teksten te redigeren voordat ze geplaatst worden.
De tweede ja-maar veegde zus gelijk van tafel zonder al te veel onderbouwing, maar ik kom er in ieder geval niet mee weg om aan te voeren dat het mij er helemaal niet toe doet dat mijn website makkelijk vindbaar is. Het is wel nodig een goede website te hebben maar toevallige bezoekers is het mij niet om te doen. Ik wil vindbaar zijn en een mooie website hebben voor degene die me zoekt. Ook al is dat misschien waar, zuslief is voor geen moment te vermurwen.
Ja-maar… wat voegt het toe als nog iemand z’n mening ergens over geeft, een observatie, belevenis of zoektocht deelt? Er zijn al zoveel mensen die dat doen, er is al genoeg van elke smaak te vinden. Nog een erbij, so what? Lekker belangrijk.
En ook zit er waarheid in die gedachte, ik weet terwijl ik het denk dat het een excuus is. Mijn excuus om het niet te doen.
Want ook al is het waar dat er al heel veel smaken en kleuren zijn, tegelijkertijd kunnen er nooit genoeg variaties zijn, van wat dan ook. Die variatie geeft onze groei en ontwikkeling als geheel weer. Als ik iemand anders zo zou horen praten (wat voegt het toe als er nog iemand gaat schrijven) zou ik haar/hem niet onthouden van mijn visie dat er nooit genoeg smaken kunnen zijn en dat er altijd mensen zijn die juist jouw variant aanspreekt.
Ik weet diep van binnen, ondanks de vele stemmetjes die me ja-maar’s geven dat ik het te doen heb. Dat ik het moet aangaan en meer van mezelf moet laten horen en zien. Niet omdat het zo belangrijk is dat er nog een visie op papier komt te staan en ook niet omdat anderen er op zitten te wachten of omdat daardoor de dingen zullen veranderen. Ik heb te schrijven voor mezelf. De enige echte reden om te schrijven is voor mezelf. Om mezelf door m’n angsten, onzekerheden en ego heen te schrijven en om voor mezelf te ervaren dat ik er deze keer levend doorheen kom als ik me meer laat zien.
Bij deze.